میناکاری روی سفال
هنر میناکاری را که در این مقاله می توانید با آن آشنا شوید، بیشتر افراد می شناسند. میناکاری اصفهان هنر نقاشی و لعاب روی مس است. این در حالی است که میناکاری روی سفال همانطور که از نامش پیداست بر روی سفال انجام می گیرد پس هنر آتش و خاک می باشد.
میناکاری به گونه ای که امروزه در دنیای صنایع دستی مصطلح شده است به نقاشی با رنگ های لعابی می گویند. اما در اصلا به دلیل استفاده از رنگ های لاجوردی در ابتدا به آن میناکاری می گفتند که در گذر زمان معنای آن تغییر کرد. میناکاری روی سفال یعنی نقاشی با رنگ های لعابی بر روی ظروف سفالی. در ادامه ابتدا با میناکاری و سپس با سفال گری آشنا می شویم.
میناکاری چیست؟
“مینا” صورت مونث کلمه ی مینو به معنای بهشت می باشد؛ و البته رنگ لاجوردی بهشت را مینا گویند. در فرهنگ معین آمده است “مینا ماده ای است از لعاب شیشه ای حاجب ماورا یا شفاف که آن را روی کاشی و فلزات برای حفظ نقش و نگار به کار می برند و ترکیبی است از لاجورد و طلا و امثال آن ها که در کوره می برند و شفاف مثل شیشه کبود رنگ بیرون می آید.
مینا ماده ای زجاجی است که بر اثر ذوب شدن روی سطح اشیای فلزی، جلوهای شفاف، شبیه به کاشی لعابدار پیدا میکند. مینا کاری بر روی فلز به حدود قرن ششم پیش از میلاد می رسد
میناکاری هنری است برگرفته از ذات آدمیت و آغشته با فرهنگ چند هزار ساله ی ایرانی که زادگاهش را اصفهان می دانند. این هنر پنج هزار ساله را می توان در سلسله ی پادشاهان مختلفی از جمله هخامشیان جستجو کرد.
در خلق این هنر زیبا از طراحی روی سطوح فلزاتی چون مس، طلا، نقره و امروزه مس بهره می برند. بشقاب میناکاری 25 سانتی که در این قسمت معرفی شده است از جنس مس می باشد و روی آن با لعاب های میناکاری پوشیده شده است.
انچه که در پیش رو بعنوان هنر میناکاری می بیند حاصل طراحی با رنگهایی است که در کوره و با درجه حرارت ۷۵۰ درجه سانتی گراد پخته می شوند حال آنکه تا قبل از رسیدن به این مرحله مسیری طولانی از مسگری به قلمزنی و لعاب و کوره را طی میکنند.
از بیشترین کاربردهای این هنر زیبا می توان به ساخت جعبه، بشقاب، گلدان، آینه و… اشاره کرد که در این بین تولید ظروف مینا بیشتر از سایر موارد مورد توجه قرار گرفته اند.
سفال گری
می توان گفت ساختن ظروف با سفال و سرامیک یکی از قدیمی ترین صنایع دستی بشر است؛ گواه این ادعا نیز آثار باقی مانده از ظرفی سفالی در جنوب کشور چین است که محققان عمر آن را به حدود 19 الی 20 هزار سال تخمین زده اند. سوختگی های روی این ظروف بیانگر این گمانه است که آن ها از این ظروف برای پخت پز استفاده می کردند و نه برای نگهداری از مواد غذایی
یا هرچیز دیگر. سفال روایتگر تاریخ مردمان هر سرزمین است و سبک زندگی آن ها را بر خود ثبت کرده است. سفالگری در ایران بنا بر یافته های از شوش و ري و كاشان و دامغان و تل بگوم، نزديك تخت جمشيد و تپه سیلک نشان می دهد ایرانیان نیز از دیرباز از سفال و سرامیک استفاده می کرده اند. گفتنی است یافتن سفال در جستارهای باستان شناسی هر منطقه نشانه وجود تمدن در آن جاست و آن را می توان به اصطلاح کتاب تاریخ نام نهاد.
میناکاری روی سفال
این هنر در صده های اخیر رواج زیادی یافته و با ذوقی که هنرمندان از خود نشان داده اند تا به امروز طرفداران زیادی پیدا کرده است. این ظروف از جنس سفال هستند و هنرمند با استفاده از شابلون و رنگ های لعابی طرح نهایی را روی آن ها ایجاد می کند.
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.